Z reguły w takich instytucjach jak szkoła czy przedszkole wdrażani do zapoznania się z udzielaniem pierwszej pomocy są nauczyciele oraz pracownicy obsługi, rzadziej dzieci. Dzieci działają instynktownie: są otwarte i bezpośrednie – nie wykazują blokady i nie odczuwają strachu. Z tego powodu należy już od najmłodszych lat instruować je, jak trzeba zachować się w sytuacji, gdy ktoś potrzebuje naszej pomocy. Takiego nauczania podjął się w naszym przedszkolu Pan Tomasz Paczos.
Podczas specjalnych pokazów w grupach dzieci mogły poczuć się jak mali ratownicy. 

Poznały procedury zachowania się w sytuacjach zagrożenia życia oraz obserwowały czynności ratownicze w czasie zasłabnięć, zranień, zwichnięć i złamań. Pod czujnym okiem pana instruktora mogły samodzielnie wykazać się praktyczną znajomością udzielania pierwszej pomocy. Jesteśmy pod wrażeniem przygotowania i wiedzy, jaką posiadają przedszkolaki m.in. na temat wykonywania telefonów alarmowych.
Od dzisiaj dzieci będą pewne, że potrafią dać sobie radę, że należy udzielać pomocy, a w przyszłości nie będą popełniać błędów, do których skłonność mają dorośli. Wiedzą, że wystarczy poszkodowanego położyć w bezpiecznej pozycji, przykryć czymś ciepłym i zadbać o to, aby był spokojny. Następnie wezwać karetkę i opowiedzieć spokojnie dyspozytorowi o zdarzeniu. Na tym właśnie polegały zajęcia z pierwszej pomocy, o której uczyły się dzieci z naszego przedszkola.

Mamo, tato jestem jeszcze mały(a), ale mogę wam pomóc w sytuacji wypadku. Dlatego też proszę Was o to, abyście:

1. Przygotowali mi listę podstawowych informacji (imię, nazwisko, adres, numery telefonów alarmowych, numery telefonów do Was) i powiesili ją w widocznym miejscu. Pomóżcie mi utrwalić te informacje.
2. Pomogli mi w nabywaniu prawidłowych nawyków: przechodźcie na zielonym świetle, po pasach, myjcie ręce przed każdym posiłkiem, zawsze zapinajcie pasy, nie zbliżajcie się do obcych zwierząt. Patrzę na Was i uczę się od Was.
3. Podczas opatrywania moich ran opisywali mi to, co robicie – dzięki temu zapamiętuję nazwy potrzebnych wtedy przedmiotów oraz utrwalam sobie, co należy robić.
4. Nauczyli mnie korzystania z telefonu. Poćwiczmy rozmowę np. ze szpitalem, z policją, żebym wiedział, co wtedy powiedzieć. Niech telefon będzie zawsze w tym samym miejscu.
5. Umieścili podstawową apteczkę w zasięgu moich rąk. Woda utleniona, plaster, gaza – gdy obetrę sobie kolana, będę już wiedział, gdzie szukać pomocy.
6. Pochowali wszelkie niebezpieczne substancje. Powiedzcie mi, co mogę robić sam (np. przyklejenie plastra), a do czego potrzebuję Waszej pomocy (np. zażywanie lekarstw).
7. Rozmawiali ze mną o ewentualnych skutkach moich zachowań. Same zakazy nie nauczą mnie niczego, bo nie będę wiedział, dlaczego nie mogę/nie powinienem czegoś robić.
8. Zachowali spokój w sytuacji niebezpiecznej. Dzięki temu i ja będę spokojny.
9. Przypominali mi o prawidłowym zachowaniu na boisku, w przedszkolu, w domu. Ja to wiem, ale często zapominam.
10. Co jakiś czas powtarzali ze mną ćwiczenia z zakresu udzielenia pierwszej pomocy, których nauczyłem się w przedszkolu. Dzięki temu nie zapomnę, jak pomóc komuś w sytuacji nagłego wypadku, a i Wy utrwalicie sobie zasady pierwszej pomocy przedmedycznej.